Być może patrząc na niego z boku i bez mojej fascynacji, nie widziało się cech, które czyniły go niezwykłym a pełnym sprzeczności. Niewysokie ciało, szczupłe i w ciągłym ruchu. Uniesione lekko w górę lewe ramie. Duże, bardzo zręczne i wiecznie zaczerwienione ręce, no i głowa. Dumnie osadzona głowa młodego cezara, z jasnymi lokami, garbatym nosem i wyrazistymi ustami w uśmiechu wygiętymi w dół...

Rude loki, biała sukienka i… grzech. Czuję go na dnie swojego wystającego dziecinnego brzuszka. Niewyznany na pierwszej spowiedzi - jak tłusta plama, brudzi moje duszę. Sama nie wiem, czy rzeczywiście broniłam kolegi, czy nie potrafiłam powiedzieć rodzicom prawdy. Teraz już jest za późno, żeby go wyznać. Nadchodzi sobotnia noc, a jutro jest uroczystość pierwszej komunii i przystąpię do niej...

Taki ktoś nazywany jest dzisiaj osobą asertywną. Kiedyś mówiło się bezwzględną. Typ energicznej i pewnej siebie czterdziestolatki, która wierzy, że życie jest prostą zabawą, w którą można grać według swoich zasad i według nich kształtować rzeczywistość innych, podporządkowując ją własnym ambicjom. Te eleganckie kobiety chodzące energicznie, stukając zawzięcie obcasikami, wiedzą, czego chcą i...

Byłam nastolatką, kiedy poznałam Annę Kareninę. Niezwykła postać i tak samo niezwykłe wydawało mi się jej życie, opisane z najdrobniejszymi niuansami, każdym drgnieniem duszy. To, co ją spotkało, a właściwie to, czemu ona sama wyszła naprzeciw, dla młodziutkiej dziewczyny było niespotykane. Wielkość jej postaci mierzyłam wielkością jej uniesień, porywów i nieszczęścia. Myślę, że nie bez...

Otaczała go aura ciągłej irytacji, na zajęcia wchodził zawsze spóźniony z nieodłącznym papierosem w kąciku ust i szklanką kawy w dłoni. Rozsiadał się, balansując na krześle, spowity słodkawym dymem kubańskich papierosów. Przeważnie był po paru głębszych, co było widać nawet w niedbale zapiętej koszuli i wymiętych spodniach. Traktował ich protekcjonalnie jak dzieci, może dlatego, że miał w tym...

Kiedy dorósł został wodzem swoich żołnierzy i królem swojego ludu, a wcześniej tak jak oni był dzieckiem i dzień po dniu wbiegał schodami na wieżę, skąd oglądał świat. Bał się i nienawidził ciemnej puszczy, która pierścieniem okalała jego górę i zamek na jej szczycie. Patrzył zazdrośnie na zielone pola za borem, migocące złociście w słońcu. Uczył swojej nienawiści wojów, sączył w ich dusze...