Szczęście

- Miałem szczęście! Dziś nie byłem pytany!
- A ja miałam szczęście, bo na kolokwium trafiłam na swoje tematy.
- Mnie też się poszczęściło – zdążyłem na wcześniejszy tramwaj i byłem w pracy przed szefem.
- Świetnie, a wiecie co będzie dziś na obiad?
- Wyobraźcie sobie, że w mięsnym, akurat kiedy zbliżałam się do kasy, miałam szczęście, bo wynieśli kilka porcji świeżej zrazówki. Będą zawijańce z kaszą.

Hurra!
Bzdura! Szczęście, szczęśliwa godzina, szczęśliwa liczba, szczęśliwy dzień... To zbieg okoliczności, przypadek, matematyczne uzasadnienie rachunkiem prawdopodobieństwa. Miał-em/am szczęście! Jakie szczęście? To egoizm. Nie był pytany, ale był pytany inny uczeń i być może miał pecha, tematy na kolokwium mogły być całkiem pechowe dla innego studenta, szef miał pewnie zły dzień, bo nie mógł świecić przykładem, gdyż pozbawiony został argumentu, że jako szef... itd. A mięsko? Osoby przed „szczęśliwą” kobietą musiały się zadowolić jakimiś resztkami. Chociaż? Może ktoś cieszył się, że po prostu cokolwiek kupił, może nie w najlepszym gatunku, ale jeżeli dołoży do tego to i owo, i jeszcze swoje serce, i jeszcze uśmiech, i będzie to ładnie podane, ho, ho, ho! Może usłyszy: „Kochanie, wciąż mnie zaskakujesz! To już tyle lat... Prawdziwa czarodziejka.”

Uwaga! To był błysk szczęścia. Bo szczęście to nie to co JEST, ale BYWA, ZDARZA SIĘ, PRZYTRAFIA. To nie przypadek matematyczno – fizyczno - biologiczny, który można wcisnąć gdzieś w statystyki, w tabelki, rubryki, kolumienki i określić poziom neuronów, endorfin czy innych, albo podać, że występuje np. u 0,00287% ludności rasy białej, albo kobiet, albo mieszkańców aglomeracji miejskiej, albo jakiejś innej badanej grupy.

Słowem „szczęście” szafuje się zbyt często. A szczęście to magia, to coś bardzo, bardzo osobistego, intymnego, coś, co wcale nie musi być jednakowo odbierane przez różne osoby.

Szczęście to umiejętność życia, to sztuka odczuwania jako niezwyczajne albo wręcz nadzwyczajne - czegoś pozornie całkiem zwyczajnego.