Dziennik – fragment przedstawiony w 20 zdaniach

Komórka dzwoni o 7.15,od rana staram się zrobić wszystko, aby na czas pojawić się na spotkaniu o 10.00 w Wilii Decjusza. Standardowe czynności konsumpcyjno-ablucyjne szczęśliwie bez niespodzianek. Zaskakuje mnie pogoda, to było do przewidzenia, przecież nigdy nie sprawdzam prognozy. Prasuję białe spodnie, sztruksową marynarkę, dobieram szalik. Dochodzi dziewiąta, jestem gotowa. Dusza śpiewa, nagle przestaje, nie tylko ja w tym domu nie śledzę prognozy. Niepoprawna ulegam samarytańskim uczuciom, zrzucam marynarkę, rozkładam powtórnie deskę, prasuję, letnią koszulę. Czas ucieka, autobus też i jest jak zwykle, wchodząc na salę staram przeistoczyć się w cień.

Uśmiechy wyrozumienia witają mnie z nad stołów, dostaję przypisane mi ksera lektury, moszczę się jak najciszej na krześle przebiegając wzrokiem teksty. Już wiem co mam powiedzieć, zawsze wiem zbyt szybko. Przypomina mi się jak nauczycielka matematyki zakazała mi się zgłaszać, aby dać szansę innym dzieciakom. Próbuję nie zabierać głosu, nawet nie patrzę w kierunku prowadzącego warsztaty redaktora Olszewskiego. Mój znak zodiaku przepowiada mi jednak porażkę, słusznie, mimo zarzekań się słyszę swój głos mędrkujący na temat Camusa. Na tapecie Obcy i znowu w tyle głowy retrospekcje. Odzywają się krajobrazy Algierii, przypływa fala upału i ostre słońce sjesty.

Z ciekawością śledzę wypowiedzi innych słuchaczy. Próbuję się skupić, niestety niegdysiejsza fascynacja książką czytaną w oryginale, na dodatek w scenerii jej tworzenia, przysłania analityczny odbiór proponowanego fragmentu tekstu. Z niemałym trudem abstrahuję tekst ze znanej całości, dopiero teraz zauważam, to co umknęło mi w czasie czytania książki. Zastanawiam się, czym kierował się wykładowcą przy wyborze tego fragmentu? Niezaprzeczalnie scena rozmowy księdza ze skazańcem jest najbardziej dynamiczna i prowokująca do dyskusji światopoglądowej, jednak nurtuje mnie pytanie, czy jest uniwersalna?