Co mnie ostatnio zachwyciło – felieton

Trwam w zachwycie nad ogrodem od przeszło miesiąca.

Białe przebiśniegi i śnieżynki, które swoim kolorytem przedłużały zimę dawno już przekwitły. A we mnie nadal oczekiwanie na przyjście pierwszej wiosny, na jej nieśmiałe, niewinne wejście, wnoszące nadzieję.

Forsycje rozstrzeliły swe zielone warkocze zaborczo anektując teren dla żółci ale ich słońca rozświetlają już tylko moje wspomnienia.

Magnolia jak indyjska księżniczka w pozycji lotosu  rozkłada na swych ramionach pieniące się bezy w zieleni nawoskowanych liści. Bez umiaru w ilości kwiatów, kolorze różu i zapachu.

Tulipany wielokolorowe rozkwitają, przekwitają, opadają, ich kwiaty zwieszając się na wzrastających irysach tonizując mój ból nad przemijaniem.

Bierwionki, przed kilku laty wytępione dla zapachu lawendy pojawiły się, w podziwie nad ich żywotnością pogłaskałam ich listki

Rozbuchane trawy, drzewa, krzewy po zimowym letargu wzywają do otrząśnięcia się, wzniesienia się ponad ziemię w górę, do słońca.

Podniebna sztafeta sikorek, wylatywała i wlatywała pod podbitkę dachu, co minutę ze zdobyczą. Ptasi gościniec świr, ćwir, swiiir, ćwiiir niósł się po ogrodzie. 

W pokorze słuchaliśmy nowego życia , nie śmieliśmy mu przeszkadzać. Część dachu w którym zlokalizowaliśmy małe mąż wyłączył z remontu .Byłam, jestem w zachwycie nad życiem.

Pewnego dnia, przypadkowo, dowiedziałam się, że wieczorem odbędzie się w Audytorium Maximum spotkanie z ks. prof. Michałem Hellerem, uczonym, kosmologiem, filozofem i teologiem - laureatem nagrody Tempeltona. Jednocześnie będą wtedy dostępne egzemplarze jego najnowszych książek.

            Mimo innych spraw, udało mi się dotrzeć do Audytorium Maximum, kupić w holu najnowszą książkę ,,Bóg i nauka” i znaleźć wolne miejsce w auli. Były tłumy ludzi, od góry do dołu, część spóźnialskich siedziała na schodach i w przejściu. I wreszcie ukazał się ks. prof. Heller - w garniturze (nie sutannie) z pilotem w ręku, bo informacje o kosmosie były ilustrowane na telebimie.

            Moja wiedza na temat wszechświata jest na poziomie szkoły średniej, ale ks. Profesor wyjaśniał przede wszystkim relacje każdego człowieka z kosmosem, objaśniając prawa matematyki, fizyki, a przede wszystkim prawa przyrody.

            Były wykresy i mnóstwo fotografii nie tylko ziemi, ale całej galaktyki. Często fotografie były w kolorze i tu ks. Prof. podkreślał niesamowite piękno tego, co dzieje się w kosmosie. Aby podkreślić artyzm natury, dla porównania, umieścił obok reprodukcję jednego z impresjonistycznych obrazów Claude Moneta - gdzie bogactwo barw było podobne do wspaniałych obrazów w kosmosie.

            Ja osobiście odebrałam to jako przekaz, że piękno kolorów w kosmosie to dzieło Boga, a piękno obrazu Moneta to dzieło człowieka.

            Wszyscy byli zachwyceni, a ja szczególnie. A ksiądz Profesor Heller wyjaśniał, że właśnie my - ludzie, jesteśmy elementami kosmosu. ,,Kosmos nas zrodził i kosmos nosimy w sobie. Granice kosmosu przebiegają w nas samych”. To było wspaniałe spotkanie, do tej pory jestem pod wrażeniem.

Opiszę zachwyt nad miejscem odwiedzonym w pewien majowy weekend.  Rzecz działa się w Wygiełzowie pachnącym bzami w tamtejszym dworze z Drogini, którego historia obejmuje czasy od XVIII w. do okresu międzywojennego. Uwielbiam dwory. Ich dostojną, wytworną ciszę, choć każdy kąt coś opowiada. Tu zdjęcia właścicieli, ich rodziny i gości, którzy przeżywali szczęśliwe chwile zatrzymane w kadrze, ówdzie kapelusz pani domu niedbale porzucony na krześle, jej szal zawieszony na oparciu. Nieopodal kosz na kwiaty, z którym wychodziła do ogrodu. Potem misternie, niespiesznie układała je w wazonach. Pachniały oszałamiająco ciesząc oczy domowników. Balowe rękawiczki zostawione na komodzie, noszące ślady jej drobnych, ruchliwych dłoni. I te tajemnicze opowieści alkowy... Pod oknem biedermeierowskie tremo , w którym widzę odbicie dziewczyny w spodniach, adidasach i kurtce z goretexu. Fe, co za niemiły widok. Z jakiej epoki trafiła w te wnętrza? To ja, nieumiejąca pogodzić się z czasami, w jakich przyszło mi żyć. Z pędem, bylejakością, brakiem kultury i elegancji, powierzchownością. Zawsze w takich miejscach ogarnia mnie uczucie, że do współczesności trafiłam przypadkiem, niechcianie. Naprawdę szczęśliwa czuję się wtedy, gdy odwiedzam miejsca stare, stylowe. Tam mam silne odczucie, że to jest moje miejsce. To chyba geny przodków dają o sobie znać tak silnie. Przy wyjściu ogarnia mnie smutna refleksja. Człowiek jest najwyższą formą istnienia, a przemija tak szybko, podczas  gdy bezduszne choć piękne przedmioty trwają przez wieki.

Gdy odwiedzam moją córkę Magdalenę, powtarza się pewien rytuał. Magda otwiera mi drzwi, witamy się, a następnie rozglądam się po mieszkaniu szukając wnuczki. Gdzie jest, czym się zajmuje? Mówię coś głośno, by zwrócić na siebie Jej uwagę. Nagle widzę Ją, siedzi na dywanie z klockiem w rączce. Patrzę na Nią, Ona podnosi głowę, nasze spojrzenia spotykają się. Patrzymy sobie w oczy. W jej oczach pojawia się uśmiech, który następnie ogarnia całą buźkę, śmieje się, głośno coś gaworzy i wędruje w moją stronę. Ten moment pierwszego wzrokowego kontaktu i rodzący się uśmiech na Jej twarzy jest zachwycający. Jest ciepły i dobry jak słońce. Podobnie jak mnie Basia wita wszystkich, z małym wyjątkiem. Tym wyjątkiem jest jej 4–letni braciszek Rysiu, dla którego dodatkowo zarezerwowane są przejawy radości wyrażane całym ciałem. Gdy obserwuję moje wnuki zachwyca mnie ich naturalność, spontaniczność i niewyczerpana energia, a przede wszystkim ich radość z samego istnienia. Smutno mi czasem gdy pomyślę, że ten prawdziwy, naturalny, instynktowny stan nie będzie trwał wiecznie. Już niedługo, przedwcześnie w wieku 6 lat, pójdą do szkoły, potem do gimnazjum i liceum. Po drodze zapewne spotkają dobrych i mądrych dorosłych, ale spotkają też i złych. Takich, którzy pokażą im świat nienawiści, nietolerancji, przemocy i gwałtu. Czy przekonają je do tego świata? Mam nadzieję, że nie. Wierzę w kapitał, jaki wyniosą z dzieciństwa spędzonego w licznej, kochającej się rodzinie, wychowani przez rodziców poświęcających im dużo czasu. Wspólne rodzinne rozmowy, zabawy, wyjazdy, razem wykonywane prace domowe czy biwakowe, przebywanie wśród różnych ludzi, dadzą im wystarczający zasób miłości i mądrości na drogę do dorosłego samodzielnego życia. Wierzę, że moja 10 miesięczna wnuczka Barbarella – jak ją nazywa jej braciszek Rysiu – zawsze będzie słonecznie uśmiechnięta.