Wanda wracała z długiej podróży służbowej. Byli już prawie u celu, gdy kierowca postanowił kupić papierosy w jedynej w mieście restauracji. Po chwili wraca ze zmieszaną miną:

- Nie wiem, czy powinienem pani to mówić?

- Ależ proszę, skoro pan zaczął…

- Pani mąż siedzi w restauracji z tą zootechniczką i widać dobrze się bawią - wycisnął z siebie kierowca.

- O… to...

Marianno, czasy niepewne, pamiętaj! Gdybyś spotkała nastającego na twoją cześć mężczyznę, śmiej się najgłośniej jak tylko potrafisz, tego żaden chłop nie wytrzyma. To śmiech, który ratuje…

Mam napisać list – testament do młodego pokolenia? Szaleństwo! Przy tempie zmian obyczajowych i nie tylko, człowiek o dwa pokolenia starszy, przekazując wnukom to, czego nauczyło go życie, stawia sobie pytanie o skutek, jaki może osiągnąć tym sposobem. Wątpliwy. Dawniej, gdy czas płynął wolniej a i odległości pokonywało się z trudem, słowny przekaz indywidualnego doświadczenia wystarczał....

Wandę poraziła prowokacyjna prośba o pocałunek we dnie i w miejscu publicznym . W pamięć miała drukowane słowa ojca: „Mężczyzna może wejść nawet po kolana w błoto. Umyje się i nikt nie będzie mu tego wypominał. Co innego kobieta. Na niej, nawet grudka błota zostaje na całe życie. Nic jej nie obroni”. Wanda nie pozwoliła sobie na zlekceważenie tego przekazu. Odmówiła dalszej przechadzki i...

Nic nie dzieje się przypadkiem. Rzeczywistość widzę jako sekwencję zdarzeń prowadzących do rozwiązania życiowych problemów.

Kraków, Juwenalia 1957. Po obejrzeniu filmu „Noce Cabirii” z Julietą Masiną w roli głównej Wanda była zbuntowana i rozżalona losem wrażliwej kobiety, artystki. Nie planowała pójścia na głupią zabawę, wybrała samotność. Ale przyjaciółka gościła akurat wrocławskich...

Pozbyłam się w dzieciństwie nie złudzeń, ale przekonania, że mama kocha mnie mniej niż starszą i młodszą siostry. Najszczęśliwszy dzień i pamięć o nim na wszystkie, dalsze lata. A było to tak… Zima. Mama poleciła mi posypać popiołem oblodzone schody. Już na pierwszym stopniu pośliznęłam się i przejechałam plecami po kantach kolejnych stopni. Gdy szok bólowy minął, zawołałam: „Mamo”… Nie mogłam...