Czasem gniew objawia się milczeniem i to jest najgorsze. Pamiętam z dzieciństwa jak w domu panowały ciche dni pomiędzy rodzicami. I ja, jako dziecko bardzo to przeżywałam.
Po kilku dniach takiego milczenia moich rodziców, ojciec wrócił z pracy i zaczął otwierać szafki, szafy szuflady, trzaskając przy tym okropnie.
Trwało to chwilę. Gdy nagle siedząca w fotelu matka, krzyknęła:...
Torebka z wycieczki w Zakopanem...chyba już czas się pożegnać z nią, ale ten góral?
Broszka to prezent od Tadeusza, brak oczka, ale mogę przykleić inne, chyba zostawię.
Mała czarna, może schudnę to się przyda.
O stary schetland kupiony po znajomości, lekko sfilcowany, wyrzucę chociaż mogę zrobić ubranko na poduszkę. Zostawiam!
A to pierścionek z jantarem kupiony...
Poproszę jedną cebulę i cztery ziemniaki wydusiła z siebie staruszka. Ekspedientka z miną jakby miała zatwardzenie rzuciła na wagę produkty.
Co jeszcze?
Mogę dwa jajka, nie wrzasnęła zza lady: dziesięć albo sześć.
Szybciej tam ktoś krzyknął, posuwać się do przodu i rozpoczęła się wojenka kolejkowa. Nie wolno się posuwać cha, cha, cha ktoś się zaśmiał z głupoty, pod...
To tamta dziewczyna mieszka tylko o chwilę stąd. Młoda z warkoczem i ciągle głodna życia. To dziewczyna z ubiegłego stulecia z szufladą pełną marzeń. To oczy szeroko otwarte, to myśli rozrzucone w nieładzie. To szkolna miłość jak wiatr, który ukradł pocałunki i uciekł. To niedziela, to sukienka mini i oczy chłopca, to złudzenia. To codzienne zdumienie i karmienie się każdym dniem na nowo. To...
Przystanek Nowy Kleparz, czekam na autobus numer sto trzydzieści.
Obok stoją taksówki. Przy jednej oparty „złotówa” mocno posunięty wiekowo prowadzi wykład naukowy z medycyny.
Ubrany w białe sportowe buty, brązowe spodnie, polar w kolorze pudrowego różu i biała czapka z daszkiem na głowie. Na obu dłoniach błyszczy się złoto z byłego związku radzieckiego.
Obok stoi...
– Tadek, Tadek! Chodź no tu! Coś to zrobił?
– Tak jak pan kazał, zamontowałem w biurze lustro weneckie.
– Możesz mówić do mnie na ty, byle z szacunkiem. Jesteśmy w Ameryce.
– No dobrze, pomagał mi Staszek.
– On też nie lepszy. Czy ty w ogóle wiesz na czym polega lustro weneckie? To przecież ja z biura chciałem widzieć pracowników, a nie żeby oni mnie podglądali...
Projekt realizowany przy wsparciu finansowym Województwa Małopolskiego
