Nocny dyżur, cisza wokoło, za oknem ciemność. Przyjęto pacjentkę w 32 tygodniu ciąży z odpływaniem wód płodowych. „Kiedy przyjdzie doktor?” – zapytała. „Jest zajęty” - odpowiedziałam, uspokajając ją. Po chwili zaczęło robić się nerwowo, pacjentka nieświadoma nieobecności lekarza, a ja musiałam podjąć decyzję. Wiedziałam, że do rana wystąpią powikłania, a lekarza nie mogłam dobudzić. Jej szkliste oczy pełne łez wysyłały do mnie prośbę: „Pomóż mi!”.
Trąbka ebonitowa do słuchania tętna płodu była niezawodna w czasach, kiedy nie było aparatury. Temperatura wzrastała, wody nabierały koloru seledynowego i tętno zwalniało. Coś się dzieje! Co robić? Są dwa wyjścia: albo zadzwonić do ordynatora, albo czekać, albo…? Zacząć działać! Znów pytanie: „Kiedy przyjdzie doktor?”. „Jest przy operacji na bloku, podał mi zlecenia na telefon…”.
Okłamałam pacjentkę i zaczęłam sama działać, pobrałam badania, wymazy, zarezerwowałam krew, założyłam cewnik, wdrożyłam dożylnie antybiotyk i podałam lek usprawniający pracę płuc maluszka. Przygotowałam do ewentualnego ciecia cesarskiego. Może ocaliłam życie dwojga istot? Ocaliłam także lekarza przed odpowiedzialnością… Czy dobrze zrobiłam?
Projekt realizowany przy wsparciu finansowym Województwa Małopolskiego
