Bojtel z laciami, czyli Jadwiga Zgorzelska nagrodzona za jednoaktówkę w gwarze śląskiej

Drodzy Przyjaciele Sagowicze,

Chciałabym się z Wami podzielić radością, a właściwie pochwalić sukcesem, który w dużym stopniu Wam zawdzięczam. Dzięki "Sadze" uwierzyłam, że "pisać każdy może" i otrzymałam wyróżnienie w kolejnym konkursie literackim. Była to trzecia edycja konkursu na jednoaktówkę w gwarze śląskiej. Jego pomysłodawcą i głównym organizatorem jest Ingmar Villqist, mocno związany ze Śląskiem.

Szczególne podziękowanie kieruję do Kasi, bez świetnych ćwiczeń na zajęciach, motywujących uwag i niezliczonych słów zachęty nie byłoby wiary w sens tworzenia kolejnych tekstów. Myślę również, że przynależność do naszej wyjątkowej grupy, gdzie każdy może się poczuć autorem uważnie słuchanym, podziwianym, wspieranym daje odwagę i pozwala zaistnieć na wielu, coraz szerszych forach (nie tylko internetowych).

Jadwiga Zgorzelska

Bojtel z laciami, czyli staro miłość niy ruścieje

fragment

Dorka  zbiyro talyrze

KRYSTIAN - Tak sie myśla, Dorko, że jak już póda na rynta, to niy wiym , co jo byda tam w tych Niymcach robiół. Jak łaża do roboty, to jeszcze wszystko gro, ale siedzynie w dóma  to bydzie łokropne.

DORKA - Nó a co byś tukej robiył na ryncie?

KRYSTIAN - Tukej miyszko mój synek, pojeździł bych sie po Polsce, jest tela fajnych miesc co żech jeszcze niy widzioł, w karty z kamratami bych sie  pogroł, na ryby bych nikedy poszoł. Niby w Niymcach to tyż moga robić, ale tak sie marza, coby tukej na stare lata przijechać. Zresztóm tam sie ludzie tak niy kolegujóm,  wolóm siedzieć same w tych wypucowanych dómach.

DORKA - Ale jo znóm dużo takich, co nigdy niy żałowali, że wyjechali i tam sie szczynśliwie żyjóm.

KRYSTIAN -  Nikere sie łatwo przyzwyczaili, jak tukej  biydnie żyli, a tam łoroż zaczło im sie dobrze powodzić. Wiysz, Dorka, kożdy je inkszy. Ja, te, co wyjechali sóm przeważnie rade, choć znóm dużo takich, co muszóm sam regularnie przijyżdżać, coby jak to łóne godajóm, akumulatory naładować. Jo tyż sie lubia tu przijechać, ale coroz czynści tak sie marza, coby tukej już łostać. Wiysz, kiedy mie to piyrszy roz naszło? Jak w łoziymdziesióntym dziewióntym żech w telewizorze widzioł, jak tyn mur w Berlinie bulyli, toch sie pomyśloł, że to tak choćby  Polska i Ślónsk nóm sie przybliżyli.

DORKA - Nó bo to je prowda. Tera kożdy sie moge pojechać  kaj chce miyszkać, bele robota mioł. Dużo modych sie jedzie za granica, pomiyszkać, a potym juzaś nazod przijyżdżajóm. Abo kaj indzi na pora lot jadóm. Jynzyków sie już w przedszkolu uczóm i potym niy muszóm sie boć, że sie niy dajóm rady. Jak myśla ło mojij wnuczce, co już zaczyno po angielsku godać, to nikedy żałuja, że my sie za wczas urodziyli. Te życie gibko ucieko, niy sóm my już mode.

KRYSTIAN - Ale tyż my niy sóm blank stare, Dorko. A ty mi niy wyglóndosz ani na pińdziesiónt lot.

DORKA - Ja, fajnie umisz cyganić.

KRYSTIAN - Ale to je prowda, zresztóm co ci byda godoł, ty żeś zawsze bóła nojgryfniejszo z cołkiygo placu.

DORKA- Zrobia kawa. Musisz jeszcze skosztować mojygo kołocza.

KRYSTIAN- Ja, tyn czas tak ucieko ale kawa zdónża wypić

Dorka przinosi z kuchni kawa i kołocz. Bez chwila nic niy godajóm,

DORKA - A w fuzbal umiołbyś jeszcze grać? Wyście durch ta bala kopali. A Dudziczka bez łokno przezywała.

KRYSTIAN - Ja, bo jak Benat zamiast do bramki trefił w łokno łod Dudzików, to łona potym bóła nerwowo. Ja, myśla, że po leku bych jeszcze móg zagrać jakiś szpil.

DORKA - Jak wyście bala kopali, to my przeważnie z dziołchami  spotykali sie na klopsztandze. I niy ino te koziołki  bóły ważne, tam my sie ło wszystkim rozprawiali, żodyn synek niy śmioł  podsłuchiwać, co my sie tam łopowiadali.

KRYSTIAN - Ja, chopcy mieli inksze zajyncia, nikerych sie do dzisioj wstydza.

DORKA - Ja? A co wyście takego robiyli?

KRYSTIAN -  Trocha za dużo my chacharzyli. Na przikład jak szmaciorz kole naszego dómu przejyżdżoł, to my lecieli za tóm  furóm, przezywali my go „haderlok” i nikere kizlokami w niygo ciepali abo szczylali ze szlojdra.

DORKA - Nó, niy powiym, coby to było móndro zabawa. A tego szmaciorza pamiyntóm, kożdo środa pod łoknami ryczoł, że szmaty kupuje. Gorki i nachtopy sprzedowoł. Takiygo czornego, chudego kónia mioł.

KRYSTIAN - Ja, Dorko im dłużyj sie tak godómy, tym nóm sie wiyncyj przipómono. Mógłbych tak durch z tobóm siedzieć i rozprawiać ło tych biydnych, ale fajnych czasach. Ale byda sie musioł zbiyrać. Niy chce mi sie, ale musza, fliger niy bydzie czekoł.

Dzwóni telefón łod Krystiana

KRYSTIAN do telefónu - Ja, Sebastian, już czekosz?  Zaroz byda. A co z twoim ópóm? Do jutra bydzie w szpitalu?  Ciesza sie, że nic gorszego, że jutro bydzie w dóma. Za piynć minut byda na dole, dziynkuja ci.

DORKA - Jo tyż sie ciesza, godałach ci, że łod Gabi teść  tak łatwo sie niy do. Ło keryj mosz tyn fliger?

KRYSTIAN – Ło szóstyj. Dziynkuja ci, Dorko długo byda pamiyntać te spotkanie. Łobiod choby u mojij ómy  pińdziesónt lot tymu nó i ta atmosfera keryj nigdy niy zapómna, fajnie my sie stare czasy powspóminali..

Wstowajóm łod stołu, całuje Dorka w lico, idóm razym do antryju, łoblyko mantel.

KRYSTIAN - Aha, zapómniołbych moje lacie. Kaj łóne sóm?

...