Dodaj komentarz

Ćwiczenie literackie - "Koksownik"

Anna Marek

Jest zima w Krakowie i tak mroźno, że na ulicach rozpalono koksowniki. Nie bez przyczyny, bo to nie jest zwyczajny dzień. Miasto czeka na przyjazd Prezydenta Stanów Zjednoczonych Ameryki. Pewnie w kawalkadzie aut objedzie Rynek, a potem z przejmującym wyciem syren policyjnych uda się na lotnisko, ale to nastąpi dopiero za parę godzin. Na razie zbierają się grupki osób wokół koksowników i rozmawiają. Tym bardziej, że może nie sam przyjazd, ale jego powód, jest mocno kontrowersyjny i każdy z mieszkańców ma na to swój pogląd. Dwaj starsi panowie stojący obok siebie mają podobny ??? i to zbliżyło ich na tyle, że spokojnie rozmawiają z sobą, przywołując wspomnienia stanu wojennego i tego braterstwa, które ogarnęło wtedy wszystkich. Chłopak stojący obok przysłuchuje się im, przeżuwając powoli rozmokłą bagietkę i w duchu dziwi się tym opowieściom. Przyszedł tu z dworca, właśnie przyjechał warszawskim expresem, był bardzo głodny. Bagietka jest taka sobie. Najlepiej było by nakarmić nią gołębie, a ci faceci obok zadziwili go. Mówią o tak odległych czasach i najwyraźniej to ich pasjonuje. Pomyślał, że starość jest nudna, pozostają wspomnienia i słowa. Tymczasem on spieszył się, a ta chwila przy koksowniku to jego przerwa śniadaniowa. Zaraz pobiegnie dalej na spotkanie w akademiku. Musi ustalić termin i trasę zimowego rajdu rowerowego, na co wszyscy zainteresowani już niecierpliwie czekają. Właściwie, pomyślał, można to było zrobić telefonicznie lub przez internet, ale wtedy nie było by nocnego spotkania przyjaciół w malutkim pokoju z łomocącą w tle muzyką. Pewnie te dziadki mają rację – rozmowa jest najważniejsza.

Andrzej Lelito

Scena: 1. Plener. Dzień. Zima.

Przestronny plac gdzieś w mieście. Przy koksowniku stoi trzech mężczyzn. Dwóch emerytów obok siebie, znajomi. Nieco z boku młody człowiek - student, je hot-doga. W koksowniku mocny ogień.

Emeryt I

Zdzichu... pamiętasz?

Emeryt II

Coo... niby?

Emeryt I

Jak to co? Koksowniki. Robiliśmy takie zawody... kto odważny?

Emeryt II

Jakie zawody? O czym ty mówisz... Marian?

Emeryt I

Noo... jak się ZOMO-wcy grzali przy koksownikach, to trzeba było

podejść, wyciągnąć zgrabiałe dłonie przed siebie, że... niby też się

chcesz ogrzać.

Emeryt II

I co oni na to?

Emeryt I

Ano właśnie. Cały wic polegał na tym, żeby stać koło nich, nic nie

mówić i grzać się jak gdyby nigdy nic.

Emeryt II

Ee... coś mi tu zalewasz. Ile razy tak się "niby" grzałeś?

Rozmowie zaczyna się przysłuchiwać Student. Z jego sarkastycznego uśmiechu widać, że nie bardzo wierzy w te opowieści. Nie śmieje się jednak otwarcie, może dlatego, że usta ma zapchane hot-dogiem.

Emeryt I

No... dwa razy. Pierwszy raz udawali, że mnie nie widzą. Staliśmy

sobie tak ramię w ramię. Założyłem się z chłopakami, że wytrzymam

tak trzy minuty ale po dwóch nie wytrzymałem, parsknąłem śmiechem

i zwiałem.

Emeryt II

Też mi bohaterstwo!? Postałeś se dwie minuty z ZOMO-wcami przy

kokosowniku i...

Emeryt I

Ale za drugim razem, jak tylko stanąłem koło koksownika, to akurat

z suki wysiadł taki gruby sierżant. Musieli w tej suce ostro grzać, bo

jak podszedł, to czułem wódę od niego. Chciał mnie wylegitymować.