Bikini

Kiedy otworzyłem oczy jej twarz była tuż nad moją. Wyraźnie wpatrywała się we mnie kiedy jeszcze spałem. Widać, że coś zainteresowało ją w mojej twarzy, bo jeszcze przed chwilą była pochylona nad nią jak dociekliwy naukowiec. Ale teraz kiedy już otworzyłem oczy ona wyraźnie zaskoczona, poczuła się jakby przyłapana na gorącym uczynku, szybko cofnęła swoją i nawet przybrała inny niż miała przed chwilą wyraz twarzy. Z wyraźnie skupionej na jakimś detalu mojego oblicza teraz, jakby speszona moim nagłym obudzeniem, przybrała wyraz obojętny. Ten moment zmiany ze skupionego i poważnego, na pozornie obojętny, a nawet filuterny, żeby nie powiedzieć zalotny, wyraźnie wskazywał, że chce ukryć przede mną prawdziwy powód tej, jeszcze przed chwilą prowadzonej wnikliwej obserwacji. Ta gwałtowna zmiana mocno mnie zaniepokoiła, bowiem czułem, że miała pokryć i odwrócić moją uwagę od właściwego powodu jej naukowej penetracji.

Każdy z nas ma to samo. Osadzone w głębi, tuż pod czołem oczy i choć ich kolor może być i przeważnie jest różny, to fakt posiadania oczu jest nam wspólny. Oczy, ten szczególny organ naszej twarzy, przez jednych uważny za okna służące do poznania wnętrza człowieka, natomiast przez innych jest traktowany jako lustro, w którym odbijają się nasze emocje, a one odbite w lustrze naszych oczu mogą służyć do poznania zakamarków naszego wnętrza. Więc dla podkreślenia tej szczególnej roli, oczy są wyposażone w szczególne środki ochrony. Na staży źrenic bez względu na ich kolor i intensywność zabarwienia naszych oczu, stoi cały system obronny. Począwszy od powiek, tych najbardziej pewnych kurtyn ocznych, poprzez cały system obronny najeżony ostrymi kolcami rzęs i tych z góry i tych na dolnej krawędzi oka. Palisady te mają na celu obronę oczu przed atakami dużych pocisków. Ponadto zatrzymują wilgoć i tę niezbędną jej ilość dla utrzymania oka w stałym nawilżeniu. Czystość tego organu jest dla jego kondycji niemal podstawą. Powyżej brwi te męskie, gęste, krzaczaste zasieki, ale też te damskie subtelne, modelowane zgodnie z obowiązującymi modnymi trendami. Nad każdym z nich, jak cenna oprawa cennych brylantów dostrzeżesz brwi różnorakie.

Już nie spałem. Zwykle zanim, jak to niekiedy określam „wrócę do żywych” potrzebuję więcej czasu, żeby pozbyć się tego porannego mazgajstwa. Żeby zanim wstanę, jeszcze w pozycji leżącej porządnie rozczochrać włosy, wytarmosić przed chwilą otwarte oczy, przeciągnąć się wzdłuż całego ciała, żeby może wydłużyć sylwetkę choćby o kilka milimetrów. Może to poranne napięcie mięśni spowoduje, że będą w ciągu dnia bardziej sprężyste. Może warto przekonać się, czy wszystko jest przygotowane żeby bezpiecznie i skutecznie wstać z łóżka.

Ale dzisiaj jest całkiem inaczej, dzisiaj nad swoją twarzą zobaczyłem to istne cudo piękności, tę młodzieńczą twarz. Byłem pewien, że zawitała do mnie tuż po wyjściu z pracowni wielkich malarzy, może to ona była modelka Leonarda, Michała Anioła, Rubensa, Cezana, Modiglianiego, a także Rafaela.

I dopiero kiedy była pewna, że jej twarz jest już uwieczniona na tych dziełach i jest w dorobku światowej kultury, może teraz złożyć wizytę u mnie. Jej twarz była syntezą wszystkich modelek tych mistrzów. W niej odnajdywałem poszczególne nastroje jakie uwiecznili na portretach sławni, światowej sławy malarze i rzeźbiarze.

Patrzyłem na nią z zachwytem. To uczucie przytłaczało mnie do tego stopnia, że jak urzeczone dziecko patrzy na jakąś sztuczkę magiczną i nie może oderwać wzroku od rąk prestidigitatora, tak ja wpatrzony w jej twarz zapomniałem o całym świecie, bo świat stał się jej twarzą.

Gładkość jej skóry, piękna oprawa oczu i kojąca harmonia między wszystkim detalami jej twarzy to pierwsze rzucające się w oczy cechy. Jeszcze trochę i patrząc w jej oblicze zrozumiem istotę piękna, harmonię i poczucie bezpieczeństwa – słowem szczęście.

Ona też pochylona nade mną jaśniała wstającym dniem i wpatrując się we mnie stwarzała jakiś magiczny obrządek. Czułem, że wraca mi sprężystość mięśni i umysłowa sprawność. Wiedziałem, że z nią i pod jej przemożnym wpływem, jestem w stanie podjąć się wykonania jeszcze wielu wspaniałych zadań. Była zachęcająca, była pociągająca i wyraźnie prowokowała mnie do takich właśnie myśli.

Teraz zobaczyłem także, że ma spadające na ramiona piękne gęste, krwisto czerwone włosy, a poniżej … tak to były jej pięknie wydatne, dziewczęce piersi ledwo, ledwo zasłonięte kolorowymi listkami trójkątnych, jedwabnych skrawków, które zamiast zasłaniać, dawały i prowokowały do wyobrażenia sobie całego kształtu tego co było pod tą zwodniczą osłoną. Ledwo dostrzegalne sutki jej sprężystych piersi zaznaczały miejsce swego pobytu nachalnymi wypukłościami. W miarę jej coraz bardziej przyśpieszonego oddechu jakby powiększały się zuchwale i bezwstydnie.

Milczeliśmy. Każde słowo w tej sytuacji byłoby kamieniem w szybę, piorunem z jasnego nieba, zarwaniem się cienkiego lodu pod ciężarem dziecka, zgrzytem żelaza po szkle.

Wyobraźnia moja miała teraz pole do wielkiego popisu. Już widziałem, już czułem, już dotykałem, już smakowałem, już wąchałem i chłonąłem wszystkimi zmysłami całą jej istotę, całą jej figurę, całą jej młodość i całą jej we mnie wpatrzoną twarz.

Patrzyliśmy na siebie już stanowczo za długo. Teraz należało coś dodać lub coś ująć z tego między nami kontaktu. Ona ciągle wabiła mnie tym nieziemskim wyrazem swojej twarzy, tymi przepełnionymi dojrzałością piersiami. I teraz kiedy spojrzałem niżej, zobaczyłem piękną, zgrabną figurą anioła i demona seksu. Ciekawe jak wytrzymywała za zewnątrz będąc ubrana tylko w dwa płatki połączone cieniutkimi tasiemkami u góry i widocznym jednym niewielkim trójkątem między cudownie gładkimi, alabastrowymi udami. Tak ubrana na pewno chętnie weszłaby pod moją kołdrę.

Coś powiedziała, jednak coś powiedziała wyraźnie do mnie, coś powiedziała, ale to raczej niemożliwe. Nie, niemożliwe żeby powiedziała,

- Przyszłam do ciebie.

Czym zasłużyłem sobie na takie wyróżnienie. Dlaczego na stare lata przychodzi do mnie taka piękna, młoda powabna i erotycznie rozbudzona dziewczyna. Przecież to ona pozowała największym malarzom świata, ona pozowała największym rzeźbiarzom świata, ona odwiedzała łoża największych panów tego świata, więc jak to możliwe, że teraz przyszła do mnie.

Ale takim jak ten, faktom nie zaprzeczysz. Tak przecież jest w tej chwili. Choćbyś nie wiem jak się zarzekał, choćbyś nie wiem jak nie chciał. Przecież jest obok mnie, widzę ją wyraźnie jak swoją dłoń, przecież za chwilę pochyli swoją uroczą twarzyczkę nad moją, co prawda starą, ale jakże tym faktem ożywioną.

Wyraźnie słyszałem jak powiedziała,

- Przyszłam do ciebie.

To daje mi gwarancje, że to ja zostałem wybrany przez nią i to ja będę za chwilę przeżywał rozkosz i spełnienie.

Wyraźnie słyszałem jak powiedziała,

- Przyszłam do ciebie,

Wiem, że zaraz bez mojego przyzwolenia wejdzie do mego łóżka, że stanie się to co jest istotą i sensem bycia na tej ziemi.

- Powiedz, więc czy to możliwe, że przyszłaś do mnie. Czym zasłużyłem sobie na takie wyróżnienie, czym różnię się od innych, którzy być może bardziej są godni twego piękna i twojej adoracji. Myśli jak błyskawice rozświetlały moją wyobraźnię. Wyobraźnia pobudzona tą niesamowitą sytuacją jak rozszalałe morze uderzała w moje czoło i studziła je grzywami spienionych fal.

Powtórz to najpiękniejsze zdanie mojego życia, powiedz jeszcze raz, i mów to wiele, wiele razy, powiedz jeszcze raz - przyszłam do ciebie.   

Wpatrywałem się w jej piękne, pełne życia i zachęty do istnienia oczy. Te okna na świat i te zwierciadła naszego wnętrza. Specjalnie chronione przed niebezpieczeństwami z zewnątrz. Wpatrywałem się także w jej nabrzmiałe od pożądania wargi. Były wilgotne i bezczelnie zuchwałe, były zapowiedzią czekającej mnie rozkoszy.

To one wypowiedziały te słowa, pierwsze słowa dzisiejszego poranka,

          - PRZYSZŁAM PO CIEBIE…