Dłoń

Podaj rękę słyszymy przy wsiadaniu do sani. Dzwonią dzwoneczki na uprzężach koni, jedziemy do szkoły na bal karnawałowy. Sanie piękne rzeźbione, woźnicy trzymające lejce by konie wszystkich sani poruszały się w jednakowym rytmie. Słychać radosny gwar i podziw zimowej scenerii. Po obu stronach wiejskiej drogi, drzewa, śnieg na gałęziach i na poręczach drewnianego mostu, wysrebrzany mroźną powłoką. W szkole ślicznie wystrojona sala, choinka i czekają zaproszeni goście. Zabawa rozpoczyna się mazurkiem, podajemy sobie ręce w parach i tanecznym krokiem ze śpiewem (pierwsza para) zaczyna słowami: „jeszcze jeden mazur dzisiaj, choć poranek świta czy pozwoli panna Krysia, młody Ułan pyta”. Następna para i tak – tańczyliśmy zespołowo wiązankę tańców Rzeszowskich, Lubelskich przy  akompaniamencie akordeonu, skrzypiec i bębna. Po tańcach naszego zespołu, bawiliśmy się wszyscy razem. Na pożegnanie zaśpiewaliśmy „czas do domu, czas”. Wychodząc ze szkoły nasza radość posmutniała. Czarna noc nastała. Wtulaliśmy się w ręce rodziców. Szalejący mroźny wiatr jakby tańczył z drzewami. Postrącał śnieg z gałęzi drzew. Postrącał śnieg z poręczy mostu. Pozostała oblodzona droga a drewniany most na rzece Łęg lekko się przechylił na bok z lodowatą powłoką. Tatuś mój zaproponował byśmy przechodzili na czworakach trochę czołgając się. I tak przeprowadzał nas kolejno, pojedynczo, prawą ręką trzymając się a lewą podtrzymywał nas. Inni rodzice nas pilnowali po jednej stronie i następnie po drugiej. Trzymaliśmy się rękami razem by nas nie porwał wiatr. I tak szczęśliwie wróciliśmy do domu. Do dzisiaj pamiętam i czuję rękę trzymającą mnie. To lewa ręka mojego tatusia z lekkim przykurczem palców, ponieważ jako młody żołnierz został postrzelony, w czasie pierwszej wojny światowej. Ta kochana dłoń tak opiekuńczo dawała poczucie bezpieczeństwa które zwyciężyło strach, obawy pozostało Zaufanie w Moc Ojca.

Wracając ze wspomnieniem tej przeprawy to dziś boję się a wtedy? – a wtedy to była ta piękna dziecięca ufność na głos „ podaj rękę nie bój się ” dzisiaj słowa te łączą się ze słowami „ Nie lękajcie się”. Opis jest faktem z lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku, każdemu dziecku życzę tak troskliwych w pełni miłości rodziców, jakich ja miałam Ś.P. Michalinę i Wojciecha.