Szczęście

Szczęście - jakże wieloznaczne i jak ważne pojęcie. Czym jest, jaką rolę pełni w życiu, od czego zależy -te i podobne pytania zadawali już starożytni mędrcy i zadają współcześni filozofowie, a także zwykli ludzie.
Mieć szczęście, szczęście w nieszczęściu, bądź szczęśliwy, szczęście w miłości, w rodzinie i tak dalej.
Platon i chrześcijańscy myśliciele uważali, że szczęście jest nieosiągalne na ziemi. Natomiast hedoniści i epikurejczycy widzieli w szczęściu cel życia, zalecali osiąganie szczęścia i eudajmonię przez mnożenie przyjemności, uważali szczęście za uniwersalny cel ludzkich dążeń, najwyższe dobro. Dla stoików osiąganie szczęścia warunkowały cnoty charakteru.

W czasach współczesnych eksponowany jest dobrostan psychiczny, mentalna harmonia. Według Tatarkiewicza w kształtowaniu subiektywnego poczucia szczęścia istotna jest pozytywna samoocena i ekstrawersja, powiązane z zadowoleniem z życia. Ten filozof nie uzależnia poczucia szczęścia od obiektywnych warunków. Kołakowski widzi możliwość osiągania szczęścia przez ograniczanie pragnień. Lepiej mierzyć niżej, aby się nie rozczarowywać. Szczęśliwi są ludzie wolni od lęków i żądz.
Często słyszy się, że do osiągnięcia sukcesów potrzebne są zdolności, bardzo dużo pracy i choć trochę szczęścia. Tu szczęście to pomyślny zbieg okoliczności, sprzyjający los, powodzenie.

Sartre uważał, że szczęściem człowieka jest drugi człowiek. Znaleźć wrażliwych ludzi, którzy czują to co my, to największe szczęście.

Bardzo często uzależnia się poczucie szczęścia od miłości: „Kochać i kochanym być to szczęście, dla którego warto żyć". Tomiki poezji, słowa piosenek - ile tu o uskrzydlającej mocy miłości! Ale miłość bywa pogmatwana, nieodwzajemniona, pełna wahań, czasem obsesyjna, nieodwzajemniona. Dlatego pisał poeta: "Kto miłości nie zna, ten żyje szczęśliwy, i noc ma spokojną i dzień nietęskliwy".
Jeśli o miłości myślimy jako o pragnieniu dawania dobra, można ją adresować nie tylko do ukochanej osoby, lecz dla ludzi w ogóle, a nawet do całego świata.

Szczęście mogą dawać korzystne relacje z otoczeniem, poczucie sensu tego co się robi, dobre zdrowie, otwarcie się na uroki życia, a także spokój wewnętrzny. Jednakże idea niezachwianego szczęścia to utopia, wszak życie to ciągła zmiana. Camus sceptycznie odnosi się do tyranii szczęścia, uważa, że nadmierny optymizm jest zdradliwy.

Mimo wszystko szczęściu trzeba pomagać, otworzyć się na korzystne sytuacje, przyjaznych ludzi, cieszyć się pomyślnymi zdarzeniami. Nie zanurzać się w mrokach duszy. Od człowieka zależy, żeby nie pielęgnować złości, nienawiści, niepokoju, żalu, bólu, a umieć zatrzymywać przyjazne przeżycia.